Trippel, trappel, trippel, trip. (Casa da Luz 1)

Gisteravond een healingavond meegedaan bij Casa da Luz.
Prettige ontspannen sfeer. Relaxter dan bij de Santo Daime voor mijn gevoel.
Ik zou wel een boek kunnen schrijven over deze ene avond. Maar daarvoor ontbreekt de tijd. En over een week ga ik twee weken op retraite.
Reden om eens alleen en ongeredigeerd mijn  na afloop gemaakte aantekeningen uit te typen. En maar te zien of ik er nog eens op terug kom.

Geboorte – orgastisch, puur natuur.
Mijn heling, spastisch bewegen, werd onderdrukt door het overlevingsmechanisme van mijn moeder. Een perfecte match, tamelijk noodzakelijk leidend tot mijn zoektocht.

Aan Bodar: Omgang met sex is een probleem. Jullie hebben als oplossing een probleem gecreerd: onderdrukte sexualiteit in plaats van een gezonde sexualiteit.

Zelfs het stukje dat ik eergister las over Heleen van Royen’s ‘spiegelkunst’ speelde een rol in mijn ‘beleving’.

De oplossing voor verkramping is losschudden. En juist dat, ongeremd leven als helend proces, is afgeschermd als ‘hoofdzondig’.

De orgiastische doodservaring die mijn geboorte was, is steeds als de heling ervan zich uitte als ongecontroleerd bewegen, de kop ingedrukt als storend.

Gisterochtend sms-te mijn zus dat zij Arthur Japin’s boek Maar buiten is het feest indrukwekkend vond en aanbevelenswaardig. Ik heb het direct uit de bieb gehaald. (Leve de OBA). Direct een veertig bladzijden gelezen, na eerst het boek te hebben besnuffeld: een paar recencies op het web, de achterflap, de inhoudsopgave.
De titel schuurt. Roept ook protest op. En nadenken. De gedachte: het feest moet binnen zijn (al was het maar als verlangen en om als verlangen te bestaan moet het begrip van feest ergens, hoe onduidelijk ook, er zijn).
Opeens tijdens de daime een sterke ervaring dat het sterke trillen van mijn benen vanuit mijn buik in feite mijn feestje binnen is.
Had herinneringen aan de tijd dat ik als jongen aan de eettafel zat, altijd schuddend, trillend. Met dat eeuwige commentaar er op. De herinnering eraan, aan het trillen, was als de directe ervaring nu: die trillende toestand is een feestje. De rest is oordeel, afwijzing, ongemak, etc.

In het gegeven van onderdrukking van sex is als oplossing het ongehinderd meetrillen met de sexuele energie de voor de hand liggende uitweg.
Juist dat is in de kerk tot hoofdzonde bestempeld. Daarmee is de kerk indirect de drijvende kracht achter de grootste entertainmentindustrie ter wereld: plaatjes en bewegende beelden van gewoon blote, met elkaar vrijende mensen en alle door de onderdrukking opgeblazen fantasieen daarover uitgespeeld voor het hunkerende publiek.
(Hunkerend naar wat, that is the question). De porno-industrie is het eindprodukt van een lange onderdrukkingstocht en een uiting van wat heet ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’. Nu leven we in een gepornificeerde wereld en de neurotische depressieve priester roept in achterhoedegevechtstenue: Als je verkracht bent hoef je op mij niet te rekenen.

Tot zover mijn aantekeningen.
Er was ook nog een fraaie trip over het verschil tussen ‘vrouwen hebben borsten’ en ‘de vorm van vrouwen heeft borsten’ dus te zeggen dat ze borsten heeft is een verwarrende en overbodige opmerking. Vooral een uiting van verwarring die begint op de leeftijd dat de aantrekkingskracht hormonaal begint te worden aangestuurd en de sterkste krachten die we kennen op intermenselijk vlak voor het gemak tot taboe zijn verworden in grote delen van de samenleving. Afijn. Dit alles had te maken met een in mijzelf geobserveerde neiging om het hebben van borsten bijna te beschouwen als een bewuste actie van het feminiene wezen. Het verstand weet natuurlijk dat dit volslagen onzin is. Het deed me terugdenken aan de meest onschuldige borsten ooit door mij op het internet gezien die ik om die reden ooit in mijn picasa heb gestopt. En hier is natuurlijk precies aan de hand wat ik net omschreef: dit meisje is totaal inclusief en daardoor zo ontroerend. Ik hoop dat het haar goed gaat. De foto staat in mijn computer sedert juli 2004.