Afgelopen week kreeg ik een circusact toegestuurd, een staaltje Japanse evenwichtskunst dat me al een paar dagen bezighoudt:
Hoe houd je een zwevende constructie intakt? Elke veer telt!
Hoe ontmantel je een zwevende constructie? Find the feather.
Eerst nog maar eens kijken naar deze mooie act door Miyoko Shida:
Doordat ik begon na te denken naar aanleiding van deze prachtige act als een metafoor voor veranderingsprocessen, bijvoorbeeld zoals als ik in mijn familie heb nagestreefd, werd er een aantal dingen steeds duidelijker.
De partij die een bestaand evenwicht wil handhaven zal er alles aan doen om het ware gewicht van onderdelen ervan te ontkennen als hun geforceerd afwijkende waardering ervan onderdeel is van het in stand houden van hun status quo.
Deze ontkenning kan zelfs volledig ondergronds gaan in mensen, de ontkenning wordt niet gezien, ja zelfs ontkent op het nivo dat er niets wordt geweten dat ontkent zou kunnen worden.
Ik geef een pregnant voorbeeld uit eigen waarneming zoals ik dat anderhalf jaar geleden al eens opschreef:
“Laatst had ik een Bed en Breakfast-gast, die op een gegeven moment zei
dat hij zo blij was die hij niet meer dronk.
‘Man, je drinkt de hele dag’, liet ik mij ontvallen.
Waarop hij vertelde dat het al jaren geleden was dat hij, (met hulp,
dat wel), was gestopt met drinken. Nu dronk hij niet meer. Alleen
‘s morgens een paar biertjes, wat wijn bij de lunch en ‘s avonds
‘a couple of beers’.
Oftewel: Echte ontkenning wordt niet geweten door de echte ontkenner.
Alleen omstanders nemen het waar.
In mijn familie heb ik veel ontkenning gezien.
Daarom moet ik mijn verwachting bijstellen, dat alle informatie die
ik heb aangedragen enig effect zal sorteren.
Ik ontdekte dat ik die verwachting had.
En daarmee op voorhand sommige mensen toch iets kwalijk nam.
Nu denk ik dat ik het helder heb.”
Ook al wat langer gelden heb ik eens opgemerkt dat onze blind spots een fysieke grond hebben. Ik zoek die mail op en reproduceer haar hier:
Paradoxes originate in overlooking the fact that we have fysically a blind spot, which is masterfully camouflaged by our mind/brain.
And thus part of the maya, the divine ignorance, that hides that we are an
intrinsic part of everything. The blind spot is the fysical wormhole that connects
inside and outside, literally the shadow of the optical nerve.
hans
( http://etc.usf.edu/clipart/36700/36775/blind_spot_36775_sm.gif )
( http://www.isaiadis.com/blog/wp- content/uploads/2008/12/eye.png)
Een eenvoudige manier om je eigen fysieke blinde vlek eens te ontwaren vind je hier:
http://www.isaiadis.com/2008/12/05/the-blind-spot-of-the-human-eye-find-yours/
Dat we onze mentale blinde vlekken niet zien en anderen wel, is goed helder gemaakt in het zogenaamde Johari-venster:
Het Johari-venster heeft vier kwadranten:
| Bekend aan jezelf | Onbekend aan jezelf | |
| Bekend aan anderen | Open ruimte | Blinde vlek |
| Onbekend aan anderen | Verborgen gebied | Onbekende gebied |
- De open ruimte is aan beiden bekend, hier kan over gecommuniceerd worden.
- De blinde vlek is wel bekend aan anderen, maar niet aan jezelf. Voorbeelden hiervan zijn als iemand vaak een bepaald stopwoord gebruikt, of als iemand een slechte adem heeft.
- Het verborgen gebied houden mensen bewust verborgen voor anderen.
- Het onbekende zelf is zowel voor jezelf als anderen onbekend, en daarmee geen onderwerp van communicatie.
(Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Johari-venster#Gebruik_van_het_Johari-venster)
