Why? is of course the natural question that comes to mind when typing the above title.
I write this as a draft on Friday 26-07-’13, in the evening. I am at the top of my weight ever and in about 10 days I’ll be in France for a weeks Arise and Shine juice fast.
Meanwhile the weight keeps increasing, slowly slowly, day by day.
And all the time there is this side thought about tomorrow.
Tomorrow always being what it says: tomorrow. Never now.
And we all know that, yet.
Gecomprimeerd in de vraag van Isaac Shapiro: If not now, then when?
I just go write everything that is associated with this at the moment.
First is that yesterday I wrote to my Geschwister this:
“Een gewichtige toevoeging: jongstleden 9 april woog ik 84.5 kg. Nu weeg ik 96.5 kg.
Ik hoop dat ik vlakbij het omslagpunt ben, heb het gevoel dat ik uit mijn voegen ga
barsten.
Weten jullie nog? Toen ik die brief aan Oom en Tante had voorgelezen en ik dacht dat ik
gehoord was, (maar nee, er was slechts naar me geluisterd) zei ik dat ik het gevoel had
dat ik wel 10 kilo kon afvallen en dat gebeurde toen ook. Toen moest de cake nog een
paar jaar garen. En ik ben nog nooit zo zwaar geweest. Ik jojo steeds sneller naar steeds
grotere hoogte.”
Het dringt nu tot me door dat ik in het Engels was begonnen. Oude gewoonte. Ik schakel naar de moerstaal.
Uit mijn vijf dagen oude aantekeningen van de laatste keer dat ik deelnam aan een Santo Daime ritueel:
**Over prenataal gesproken: ik ben vandaag op de top van gewicht ooit, 95 kg. Een soort
van zwanger ziet dat eruit. Het voelt ook buiten formaat. Tijd om weer af te vallen.
Jammer van mijn borsten zeg maar.
**Dat hele precieze verslag doen van alles wat er gebeurt, waar ik zo’n punt van maak,
krijgt ook simpeler vorm: het is gewoon het geboorterecht van expressie dat ik
moeizaam aan het herwinnen ben.
Het niet kunnen minderen met eten voelt zo ontzettend stom.
Dat gaat heel diep en raakt aan de wilsvrijheid, het bestaan van een vrije wil, de mogelijkheid van kiezen, het aloude discussiepunt.
Vlak voor de laatste retraite met Isaac Shapiro schreef ik hem op 10 mei ’13 dit:
Hello Isaac,
some time ago I did a bowel cleaning program and a so called liver cleansing.
One of “us” asked me if you also had been involved in stuff like this.
I have no clue and said that I would ask you.
As background info for this question I translated my originally in Dutch report of this process, also because I already wanted an English version of it.
Here it is: https://hansvandergugten.nl/?p=1556
This is basicly just a yes/no question.
The side effect of this process is loosing weight and to loose some extra weight I went on some extra time with it.
I was and am aware that in this there is a non acceptance of your and mine overweight and a tendency in me to kind of ‘win’ from you in getting freer from overeating.
(Unnuanced short version of a much more complex thingy).
I saw this happen in me, I just knew that it would not work, and guess what: I lost about 6 kilos and within 3 weeks I gained 5 again.
It feels as a test, or a challenge to look and see deeper into the existence or non existence of choice.
Let’s talk in public about this. When I will appear in the chair during the ‘musical chairs’ for instance.
Hug,
hans
Hij schreef terug: “Hi Hans, have done many liver flushes and colon cleanses and most
probably will continue to do so. Love, Isaac”
Van het gesprek over het bestaan van keuze is het toen niet gekomen.
Ik zet maar eens scherp uiteen hoe dat voor mij is: Als je kunt kiezen tussen twee dingen en een van die dingen heeft om welke reden dan ook je voorkeur dan ligt je keus vast en is derhalve geen echte keus.
Als twee dingen waaruit je kunt kiezen geen enkel verschil vertonen dan moet het haast wel een ding zijn en valt er dus ook niks te kiezen.
Als je iets kiest op een ingeving of op je intuïtie of op je gevoel dan is er ook geen keus.
Kortom als je terugkijkt op beslissingen dan wordt bij beschikbaarheid van alle informatie de beslissing voorspelbaar.
Ondanks dat gegeven ben ik ook van mening dat we vrij zijn om te kiezen wat we willen.
Met als voorspelbaar gegeven dat de consequenties ook voor onze rekening zullen zijn.
Heb een tijdje geleden over iemand in mijn familie geschreven dat hij “zichzelf overtuigd alles kan laten zeggen wat hij maar wil.”
Vandaag in een gesprek met een vriendin vielen de termen ontkenning en omkering.
Dat kwartje viel, en na wat zoeken, omkering als afweermechanisme vond ik zo snel niet, hoewel ik het natuurlijk in de NLP heb leren kennen als polarity response, vond ik een mooi schema bij wiki. En ontkenning en fantasie lijken me wel te passen.
En dan wordt het opeens ook mogelijk dat …… ook fantasie is. Spooky.
(Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Afweermechanisme)
Godverdulleme, die familie, dat wil wat. Grom.
Ik schrijf, dobberend op een met verdriet gevuld innerlijk waterbed dat maar niet lek wil.
Het is alsof ik in de ander mezelf niet meer herken. Terwijl ik wat ik herken en zie in anderen alleen kan zien omdat ik het in mezelf ken. In die zin leef ik in een soort schijnvrede, bijna in een soort wapenstilstand. Om niet te zeggen in een soort op mezelf gerichte oorlog in de vorm van allerhande lekkers.
Laatst zag ik een cartoon, die een soort van compromis leek te verwoorden.
Ik heb namelijk nogal sterk de neiging om dingen laten we zeggen principieel te willen lossen. Voorbeeld: bewegen om af te vallen vind ik stom. Alleen minder eten is een oplossing aan de bron. Met als gevolg dat ik me hier tamelijk onbeweeglijk zit vol te vreten.
Wachtend op de compromisloze oplossing terwijl ik bijna uit mijn voegen barst, steeds onbeweeglijker wordt, constant het gevoel heb dat mijn lichaam me tot last is, ik last van mijn knieen begin te krijgen, mijn ademhaling belemmerd wordt en ik ontevreden ben.
Cartoon? Altijd goed. Voor den draad ermee:
Deze cartoon raakt zo ongeveer de kern van mijn dilemma, op het eerste gezicht. En ik lijk die keus niet eens te kunnen maken.
Voor welke consquenties ben ik bang?
Goeie vraag.
Zo’n vraag waarvan je het antwoord niet even kunt googlen.
