De afgelopen jaren heb ik een aantal brieven geschreven aan familieleden.
Een vriendin maakte mij erop attent dat dit in een traditie staat.
Ze noemde Brief an den Vater van Franz Kafka.
(Tijd om het eens te lezen, en ja hoor, ik vind een tweedehands op marktplaats.nl)
Een omschrijving ervan:
Franz Kafka (1883-1924) schreef zijn beroemde Brief aan vader vijf jaar voor zijn dood, toen hij zesendertig jaar oud was. Dat hij er meer dan particuliere waarde aan hechtte, blijkt uit het feit dat hij er een getypt manuscript van maakte.Toch was de brief wel degelijk voor zijn vader bedoeld, maar Kafka durfde hem niet zelf aan hem te sturen. Hij vroeg zijn moeder de brief door te geven, maar zij weigerde dit. De brief is een grote afrekening met zijn vader: het is een uiterst persoonlijk, pijnlijk en aangrijpend document waarin de vadergestalte bijna mythische vormen aanneemt. Geen wonder dat deze ‘casus uit de wereldliteratuur’ in de psychoanalyse in talloze publicaties opduikt.
Vanmorgen nog weer wat getekend met de Tomatis Kopfhörer am Kopf.
Ditmaal met mijn nieuw verkregen Derwent kleurpotloden.
Opeens zag ik gister een verbinding tussen mijn gedoe nu met tekenen en kleurpotloden.
Het betreft een gebeuren uit mijn jeugd, waarin kleurpotloden en een Tante een rol speelden. Dit verhaal ik in een van die brieven aan familieleden, de Brief aan Tante.
Ik ga deze brief binnenkort ook hier plaatsen.
[zie hansvandergugten.nl/?p=2560].
Zojuist heb ik die brief helemaal herlezen. Frappant detail dat me opviel (de brief is van december 2009) is de geciteerde opmerking van Tommy Hellsten over messen en scharen:
Het is verbijsterend hoe ik, tot in de kleinste details, pas in zijn beschrijving van iemand die is opgegroeid met een nijlpaard in huis.
Tot en met tot op de dag van vandaag nog een restje van deze:
“….. Vaak stopt iemand met dergelijke voorstellingen de keukenmessen en andere
scherpe voorwerpen weg, omdat hij bang is daarmee iets ergs aan te richten.”
Zoals ik daar zeg heb ik een geschiedenis met het wegstoppen van scherpe dingen.
De eerste jaren op dit woonschip, toen ik in een wrak in verbouwing woonde, waren er nachten dat ik de scharen en messen letterlijk van me af gooide, het donkere ruim van dit schip in. De ruimte die nu de lichte ruimte is waar ik achter de pc zit te typen.
Het frappante: ik had nog steeds de gewoonte om messen en scharen zo neer te leggen dat ik de punten niet kon zien. Ik stak mijn gebruikte messen onder een bord of zo.
En de schaar die altijd voor me op mijn zitbed ligt (ik zit veelal in de kleermakerszit op een bed), bij mijn vaak nodige pleisters, lag altijd met de punt in het doosje Hansaplast.
Sinds een paar maanden is dit voorbij. Het is nog steeds wennen, maar ik zie het gebeuren:
mijn grote snijmes los op de aanrecht, de schaar gezusterlijk naast de pleisterdoos.
