Ik had een zwaar boek (Shantaram) weer mee naar India genomen omdat ik vond dat het daar thuishoort. En om een begin te hebben voor de one in one out boekenruil die in de meeste hotels vanaf een boekenplankje plaatsvind.
Toen ik vroeg of ze hier zoiets ook hebben werd er ergens een klein kastje opengetrokken. Dat zag er uit alsof het in geen jaren open was geweest, puur stoffig, vol met boeken, deels oude bijbels,voorts van alles in het Engels en helemaal achterin onderop een boek in het Nederlands, dat me door de achterflaptekst wel aansprak.
(“Het is deze tragedie die de familie als een lange slagschaduw blijft achtervolgen”).
Het is geschreven door een Indiaase.. Ze heeft met dit boek veel lof geoogst, maar vooral in India ook veel stof doen opwaaien.
En ze heeft inmiddels een behoorlijke staat van dienst als politiek activiste.
Ik ben inmiddels halverwege haar boek en heb net wat achtergrondinfo opgezocht.
Voor wie wil: http://nl.wikipedia.org/wiki/Arundhati_Roy
http://www.youtube.com/watch?v=1uvGblj8kDc
Weer vooral de dag in de tuin doorgebracht met boek en nietsdoen.
Nadat ik na het ontbijt mezelf had uitgechecked en in een andere kamer weer ingechecked.
Dat moest om een reden die mij niet duidelijk was en het kon alleen maar beter worden; ik zat in een van de kamers het dichts bij de Poonamallee Highroad.
En nu aan de tuinkant. En daar moet je zijn!
Ik voel me op dit terrein, een paar hectare groot met heel wat gebouwen en naar de aard van de organisatie heel wat vrouwen, behoorlijk senang. Overweeg zelfs om hier te blijven en het min of meer geplande bezoek aan Mamallapuram over te slaan
En vanmiddag weer een rondje van ruim een uur.
Zo heb ik vandaag voor het eerst van mijn leven een moskee van binnen gezien.
Dat begon met mijn daar de trap oplopen en dus van een geuniformeerde muslimbewaker de vraag te krijgen wat ik wilde. Binnen kijken, graag. Nou dat kon dus niet. Waarom? Dat eindigde met mijn gebaren van narrow minded, je weet wel zo’n gebaar als filmers kunnen maken om de wereld door een kader te zien, maar dan dat gebaar om je hoofd maken. Dat trok de aandacht van een naar buiten lopende moslim, die mij vroeg wat ik wilde. Binnen kijken. Zelfde discussie. Toen zei hij dat de beperking in de bewaker zat. Ja, maar die zet jij (niet persoonlijk) voor de deur. Maar er zijn regels. Nou, dan volg ik die graag op. Nee, het was alleen voor muslims. Maar hoe kan ik dan in contact komen? Hier had ik een punt, ik zag hem twijfelen. Toen heeft hij mij mee naar binnen genomen en me de gebedsruimte laten zien. Dank je dank je enzovoort.
Zeuren aan de grens, het ligt me wel.
