De laatste tijd krijg ik steeds meer affiniteit met de wereld van taal.
En, hoewel ik vrijwel niets heb met poëzie, althans dat denk ik, ben ik sinds een aantal weken geabonneerd op een site die elke dag een gedicht publiceert.
Het gedicht van vanmorgen raakte een snaar. Natte ogen zelfs.
Lang rolt, een bol van klank, de knal van ‘t schot,
bonzend van wand tot wand, ‘t gebergte rond:
het dier, door ‘t vals onzichtbare gewond,
kruipt, om de rand, in scheef verlichte grot;
en pijnlijk trekt hij met verbrijzeld bot,
hinkend, een smal rood streepje over de grond;
diep, ver van ‘t bos, waar hij zijn voedsel vond,
daar gaat hij dood in ‘t donker; en verrot
Hem, die vol toekomst zwerft door wildernis
van jong gevoel, treft soms, die zeker is
van ‘t goed gemikte woord, in tere plek:
voor ‘t ongeluk, dat in zijn leven viel,
vlucht hij naar ‘t ondergrondse van zijn ziel,
en kan niet meer naar boven; en wordt gek.
J. A. Dèr Mouw (1863-1919)
En ik was al zo droevig wakker geworden vandaag.
En voor de verandering had ik drie dagen een logé.
Ik had een rit naar Schiphol beloofd en opeens trok de zee.
Toen kwam ik met nog een klein vraagtekentje in mijn hoofd op die afspraak terug.
Hopend op iets als ‘ach jammer, dan ga ik wel met de trein’.
Maar nee, er barstte de zoveelste bom.
Toen verliet ik mijn huis zoals ik zo vaak mijn huis verliet.
Op zoek naar een happy end op de eeuwige cruise velden.
De kans dat het daarvan komt is kleiner dan de kans een bescheiden bedragje in een loterij te winnen.
Vandaag was een rare dag. Ik heb een kilometer of twee langs het strand gelopen.
Het idee koesterend dat ik iemand een massage zou gaan geven, eventueel te beginnen met het gelukkige einde.
Iemand sloeg mijn aanbod een beetje geschrokken af.
De ander zei ‘ga nou eerst maar eens even rustig zitten’ waarop het gelukkige einde werd gevolgd door de opmerking ‘Zo, nu kun je weer nieuwe maken’.
Daarna nog een eind gesjokt door het zand en een tijd in zee gepoedeld.
Warmer dan verwacht was dat.
Het zeewater bedoel ik.
Op de terugweg naar deLangevelderslag ontwaarde ik een vorm die je niet vaak ziet als je langs het strand loopt. Het kleinst mogelijke stapeltje mensen op elkaar, twee om precies te zijn, naast een klein tentje. Levende sex in de open lucht naast een tentje, dat dus gezien wil worden. Daar heb ik op gepaste afstand (als je naar etende vogels kijkt moet je ook zorgen dat ze niet wegvliegen) een tijd naar zitten kijken. Tot nadat de bovenste zich van de stapel had laten zakken. Een soort schelploze oester die in zichzelf golvend bewoog. Mooi.
Vanmorgen las ik op een site met dagboekfragmenten een opmerking die me verwant aanvoelde. Is dat wellicht deels wat me drijft in deze stukjes?
Het citaat is van Michel Leiris:
27 juni 1934
Naar aanleiding van mijn boek spreekt Marie Bonaparte over ‘masochistische passiviteit’. Ze bedoelt dat in verwijtende zin. Haar gelijkenis met Maurice Rostand doet mij denken aan moeder Mac-Mich. Ik geef haar als uitleg aangaande mijn idee van subjectiviteit: dat ik door deze subjectiviteit naar haar toppunt te voeren, door me zo particulier, persoonlijk mogelijk te tonen, object word voor de anderen.
Net even die dichter opgezocht. Blijkt J. A. Dèr Mouw met wat toen hier heette Adwaita bezig te zijn geweest. De oosterse golf uit begin 20e eeuw.
kb.nl/dichter-op-het-scherm/dichters-uit-het-verleden/johan-andreas-der-mouw-1863-1919/ja-der-mouw-en-het-brahmanisme
Hier een mooie omslag:
Met een zin die ik vroeger wel ben tegengekomen.
Geen wonder, hier is Gerrit Komrij ook:
‘k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid /
Johan Andreas dèr Mouw (Adwaïta) ;
een bloemlezing uit zijn gedichten door Gerrit Komrij
Adwaita was het dichterspseudoniem van
J. A. Dèr Mouw. (bron)
Ik vind het wel een mooie dag om naast oerpuzzel ook oerpuzzelen als werkwoord te lanceren. Voor de volgens mij bedenkster van het woord oerpuzzel zie hier.
Er was laatst een pijnlijk staaltje oerpuzzelen in het nieuws.
Een student zat klem in een marmeren vagina van 32000 kilo roze marmer.
Er kwamen 22 brandweerlieden aan te pas om deze publieke bevalling tot een goed einde te brengen.
Natuurlijk even uitgezocht wie de kunstenaar is enzo.
Eerst de staande gleuf maar, in haar volle glorie:
The vagina in question: Chacán-Pi (Making Love), by Peruvian artist Fernando de la Jara
Daar hoort het gedicht van Jules Deelder nog achteraan.
Oh kut.
Oh kut, oh snee, oh pruim, oh spleet,
Oh gleuf, oh naad, oh kier, oh reet,
Oh gat, oh dot, oh doos, oh meuk,
Oh muts, oh klier, oh bef, oh prut,
Oh peer, oh vijg, oh dop, oh deur,
Oh lek, oh put, oh kloof, oh scheur,
Oh rits, oh snits, oh lik, oh stuk,
Oh pot, oh punt, oh kruis, oh munt,
Oh poort, oh zucht, oh tuin, oh lust,
Oh moes, oh vlaai, oh muis, oh trut,
Oh vlucht, oh krocht, oh brug, oh kolk,
Oh veeg, oh dirk, oh kees, oh hol,
Oh grot, oh schacht, oh bron, oh dal,
Oh hok, oh wak, oh wel, oh kwal,
Oh soes, oh tas, oh voos, oh kwast,
Oh zweer, oh puist, oh moot, oh schram,
Oh flens, oh roos, oh poes, oh jet,
Oh sluis, oh pomp, oh lurk, oh kets,
Oh schelp, oh schee, oh poel, oh zee,
Oh zacht, oh zout, oh zoet, oh wee,
Oh hals, oh fles, oh vaas, oh kat,
Oh mond, oh wond, oh jaap, oh kwel,
Oh vat, oh val, oh toef, oh zalf,
Oh vloek, oh troost, oh kuil, oh graf,
Oh klem, oh kluif, oh spons, oh kruik,
Oh klit, oh snor, oh plons, oh fuik,
Oh dons, oh kluit, oh lonk, oh tuit,
Oh in, oh uit, oh in, oh uit.
Nog een hapje dan:
httpv://www.youtube.com/watch?v=Ddg9g4tD1mA
Meer humor?
httpv://www.youtube.com/watch?v=FdWYXwjJhAU
hahaha
