Festen.

Onderwerp: Terugziend op een bizarre actie. Voor mezelf en anderen.

Korte versie, Amsterdam, 2 juli 2010.

Korte samenvatting van het navolgende verhaal:
Allerlei omstandigheden hebben ertoe geleid, dat ik pas de afgelopen tijd nogal omstandig en
herhaald iets eenvoudigs aan enkele familielden heb laten weten.
Namelijk: ik ben betrokken geraakt bij een geheimhouding die mij onjuist en onwenselijk voorkomt
en ik doe niet meer mee.
Een onbedoeld maar welkom bijeffect van deze aktie is dat mijn obsessieve eetdrang is doorbroken,
(Ik ben 10 kilo afgevallen, nog 5 a 10 te gaan), dat mijn lage rugpijn vrijwel geheel is opgelost en dat ik,
ook al vijf maanden orgasmeloos door het leven ga, anders gezegd is mijn pornoconsumptie voor het eerst
sinds mijn jongensjaren tot het nulpunt gedaald. Het is verrassend hoezeer wat nog restte van mijn
verslavingen verknoopt was met het gedwongen zwijgen dat mijn leven binnen mijn gezin beheerste.
Afijn.
Zelden heb ik zoveel tegenstand ontmoet, zoveel onzinargumenten aangehoord, zoveel blinde
emotie over me heen gekregen. Het geheel viel mij zeer zwaar. Maar voor iemand met  mijn
bedrading en programmering was het een onvermijdelijke stap.
Een aantal keren heb ik nogal gegromd tegen deze en gene. Dat spijt mij zeer.
Een misverstand wil ik uit de weg helpen: Ik neem niemand iets kwalijk.
Ik vind alleen dat de huidige situatie geen stand houdt.
Ik heb daarvoor ruimschoots argumenten aangedragen.
Ik heb mijn best gedaan, ik moest wel.
(Zo ben ik opgevoed).

Lange versie, Amsterdam, 2 juli 2010.

Laat me, om te beginnen mezelf citeren.
Eind vorig jaar schreef ik een stukje dat behoorlijk mijn gevoel over de hele actie weergeeft:
Citaat
Amsterdam, 19 Sep 2009.

Festen.

Hallo Geschwister,

Gisteravond dan eindelijk het al 11 jaar oude Festen gezien.
Ik kende het verhaal, zei ik altijd.
Toch was het veel heftiger dan ik had verwacht.
Hoewel het een over the top drama is, bevat het alles wat we kennen.
Alleen kennen wij veelal de ingehouden varianten.
Maar het was er allemaal.
De valse schijn.
De mooie verhalen.
Het doen alsof.
De verdrongen sex.
(Dus) de ongehoorde boosheid.
Het ontwijken.
De spelletjes.
Het vele drinken.
De intriges.
De valse en de echte solidariteit.
Het partij kiezen.
De in de warre vader.
De in de warre moeder.
De in de warre Ooms, Tantes, Neven, Nichten.
Het verknipte gedrag.
De gestoorde kinderen.
En de macht der gewoonte als de tanker in beweging.
De vanzelfsprekendheid van het niet vanzelfsprekende.
En, last but not least, de herkenning van alles.
Ik ben ze allemaal.
Ben ze allemaal geweest.
Kan ze allemaal voelen.
Wat nog steeds rest is een gevoel van ongehoord ongehoord te zijn.
Einde citaat

Zo’n vijf maanden geleden heb ik het boek Kalme Chaos van Sandro Veronesi gelezen.
(  Kalme Chaos, Sandro Veronesi, Uitgeverij Prometheus, april 2008 )
Het was me aangeraden door een vriendin en ik was, moet ik toegeven, behoorlijk verrast
door de heftige seks die erin voorkomt.
Had zelfs even de neiging om het boek weg te leggen vanwege …..

Maar laat ik niet vooruit lopen op mijn verhaal.
Een deelonderwerp van mijn verhaal is seks, meer precies seksverslaving, nog preciezer: de mijne.

Bol.com introduceert het boek als volgt:
‘Ik heet Pietro Paladini, ik ben drieënveertig en weduwnaar.’ Zo stelt de hoofdfiguur van deze roman zich voor.
Hij is een tevreden man: hij heeft een uitstekende baan, een goede relatie en een dochter van tien.
Maar op een dag verandert zijn leven ingrijpend: terwijl hij ‘s ochtends een onbekende vrouw van de
verdrinkingsdood redt, slaat thuis het noodlot toe. Vanaf dat moment neemt zijn leven een andere wending.
De bezorgdheid om zijn dochter neemt bizarre vormen aan. Overdag verblijft hij in zijn auto, die hij heeft
geparkeerd bij haar school en wacht hij tot zij weer naar buiten komt. Familieleden en collega’s komen hem
op die plek opzoeken. Hij ontdekt de schaduwzijde van mensen die hij aanvankelijk als succesvol beschouwde.
Zijn baas staat op het punt ontslagen te worden, een collega raakt in het slop door de slopende invloed van het
mentale verval van zijn vrouw en zoon, en een andere collega voorziet een crisis vanwege een fusie en verlaat
het zinkende schip om missionaris te worden. Terwijl de anderen allemaal de behoefte voelen om hun leed bij
Pietro neer te leggen, blijft hij zich verwonderd afvragen wanneer zijn eigen verdriet in volle omvang tot hem zal doordringen.

Ik haalde het boek uit de bieb vlak nadat ik mijn brief van januari aan Tante en Oom had voorgelezen.
Aan het einde van dat gesprek zei ik al dat ik het gevoel had dat ik wel 10 kilo kon afvallen.
In feite wist ik toen al dat mijn obsessieve eten voorbij was.
Wat ik ook al heel snel merkte was dat mijn obsessieve behoefte aan het kijken naar wat de Belgen prikkelplaatjes noemen,
ook op losse schroeven was komen te staan.
Ik vertelde dat al na een paar weken aan een vriendin, erbij vermeldend dat ik het nog niet zo vertrouwde.
Zij stelde toen verrassend (en gerelateerd aan haar hebben van een verslaafde zoon) de beste vraag die ze kon stellen:
WAT IS DAT EIGENLIJK, VERSLAVING.?
Ik werd stil, dook een beetje in elkaar en vertelde.
Wat ik zei stroomde, was zelfs voor mezelf verrassend helder en nieuw.
Het was alsof alles bij elkaar kwam.
En ik wist, verslaving en hoe werkt dat, zal vanaf nu mijn onderwerp zijn/worden.
(Hier komen mijn vroegere vak, mijn spirituele training en mijn eigen ervaringsdeskundigheid  samen).

Dat boek dus, dat was doorspekt met verrassend opwindende beschrijvingen van sex. Opwindend althans voor
iemand met mijn bedrading en conditionering, en ik had zoals gezegd de neiging het weg te leggen.
Om mezelf te helpen in de begonnen afkick van door tekst op plaatjes of bewegend beeld opgeroepen
opwinding en het handmatig wegwerken daarvan, wat leidt tot een chemische coctail in ons bloed
die domweg verslavend is. (Er zijn daar lichaamseigen morfineachtige stoffen in het spel).
Ik heb het boek uitgelezen en zien gebeuren dat de opwinding kan opkomen en verdwijnen,
zoals eb en vloed gaat en komt, zonder iets van een gekmakend stapeleffect.

Nadat ik het boek uit had wist ik opeens dat een paar citaten eruit als hekjes om mijn verhaal zouden
moeten staan, voor de schijnveiligheid.
Ik heb er lang naar moeten zoeken en heb ze gevonden, op een na.
Wellicht heb ik dat ergens anders gelezen, misschien heb ik niet goed genoeg gezocht.

Ik geef de strekking ervan weer in mijn eigen woorden, als …
Citaat 0.
Het ging over een spanning die als een waas over (een deel van) dit verhaal hangt.
“De spanning is die tussen de opluchting als iemand na wat aandringen toegeeft dat ie (hij/zij) ook
weleens masturbeert, en het lichte gevoel van gêne als dat al te gemakkelijk wordt toegegeven.”

Citaat 1.
“Ah, het gevoel als ze me begint te pijpen – Ah. Het verbaast me iedere keer weer dat zo iets simpels
zo onfeilbaar werkt. Een mond die opengaat en klaar: wat wil je nog meer? Iedereen kan het doen.
En waarop gebeurt het dan niet constant? Waarom gaan we er dan zo zuinig mee om? We zijn gek, allemaal.
Ik sluit mijn ogen: alles is volmaakt, licht, vreemd, en ik ben slechts een bezoeker in mijn eigen leven, een
buitenaards wezen dat vanuit een superieure beschaving is binnengevallen in de warme mond van deze vrouw.
Ah, het is fantastisch in deze toestand te blijven, zonder ergens aan te denken, om te drijven in een
dusdanig zuiver, absoluut heden dat ik er zelfs niet in slaag om er deel van uit te maken…
. ..Maar helaas, alsof ze zijn opgeroepen door de afwezigheid van ontevredenheid, verschijnen nu de
bewoners van mijn hersens, verrast, geirriteerd, jaloers, ieder met zijn eigen klotecommentaar.
Lara:’Hoe kun je dit nu doen?’; Marta: ‘Zie je nu wel? Je bent een zwijn’; Carlo: Zie je nu wel? Je hebt gelogen’;
Piquet: ‘Zie je nu wel? Je bent een gladjakker’; de verloofde van Piquet: ‘Dat doe ik beter’; de zoon van Piquet:
‘Zevenmiljoenachthonderddrieenzestigduizendzeshonderdveertien…’ ”  [p 322/323]

Citaat 2.
“Ik kom eraan dus, zegt ze, moet ik nog iets voor je meenemen?
Misschien een paar biertjes, Beli, ik sta droog. En zij zegt ja, twee biertjes, ik kom eraan.
Fantastisch. Een fantastische meid. Wie weet wat er nog staat te gebeuren. Met haar weet
je dat nooit. Ik ken haar niet en tegelijk ken ik haar te goed. Lara, ik weet maar al te goed
wat haar zo fantastisch maakt in de ogen van een arme geesteszieke zoals ik.
Als ik erover nadenk, als ik de moed heb om erover na te denken, weet ik maar al te goed
wat er met haar is gebeurd toen ze een kein meisje was. Alleen verkrachte meisjes trekken
mij aan. Alleen maar. Wil je een meisje vinden dat als klein kind is verkracht? Simpel, doe alsof
mijn piemel een pijl is, volg mij erecties, en je loopt ertegen aan. Ik weet het nu. Het is zo. Lara.
Belinda is zo fantastisch omdat er iets wilds in haar zit, en er zit iets wilds in haar omdat iemand
het daar heeft aangebracht. Op een wilde manier. Nu weet ik het. Wie zal dus zeggen wat er
staat te gebeuren als ze straks terugkomt?” [p 114]

Citaat 3
“Maar ik ben geen dier, dat moet gezegd. Ik schaam me.”

Citaat 4.
“Ik heb het nu wel honderd keer gehoord en iedere keer besef ik de absolute waarheid van de tekst,
maar zonder ooit op te houden aan mijn blanco cheque te denken. Het gaat zo: She kisses you with tongue /
and pulls you to the bed / Don’t go you’ll only want to come back again. Dat is waar, lied. Je hebt gelijk.
Zo zou het gaan. So don’t get any big ideas / They’re not gonna happen / You’ll go to hell for what your
dirty mind is thinking. Het is waar. Zo gaat het…” [p 316]

Citaat 5.
“Dat is de waarheid. O, dokter Ficola, waarom kan ik altijd maar zo weinig voof anderen doen?
Wie was die vrouw? Waarom blijf ik mezelf opgeilen in plaats van te lijden?” [p 303]

Citaat 6.
” ‘Weet je, Pietro’, zegt hij, en kijkt me aan. ‘Ik ben net als inspecteur Colombo: als mensen iets raars doen,
komen er vragen in mijn brein op en die gaan er niet meer uit totdat ik een antwoord vind. En de vraag die
nu in mijn brein zit is: waarom is Steiner hier gekomen om jou een verhaal te vertellen?’ ” [p 386]

Het blijft verrassend hoezeer tekst ons kan beinvloeden.
En een plaatje zegt meer dan duizend woorden.
(Als ik dat dan even contoleer komt Napoleon om de hoek kijken:
Wist u dat de herkomst van Napoleons quote “Een plaatje zegt meer dan duizend woorden”
afkomstig is uit een visualisatie van de Russische veldtocht in 1861? ).
Nogmaals: een plaatje zegt meer dan duizend woorden.
Korter kun je de kracht van het alomtegenwoordige sexueel getinte beeldmateriaal niet uitleggen.
Het woord porno roept plaatjes op die duizend keer sterker zijn dan het woord zelf.

Nog steeds valt er elke dag wel weer een kwartje uit het potje met onbegrepen wisselgeld:
It feels like home. Het voelt zoals vroeger thuis.
Ik heb het zoveel gehoord en gezien van mensen: ze groeien op in een situatie met huiselijk geweld,
en waar komen ze later in terecht? Huiselijk geweld. It feels like home, het geeft een ongrijpbaar gevoel van thuis.

En pas afgelopen dagen viel het kwartje rond mijn sexverslaving/pornverslaving: it feels like home.
Altijd de verdrongen opwinding, angst en afkeuring en het verlangen naar geluk geprojecteerd op sex.
It feels like home.
En de hele westerse wereld is er mee opgescheept: door de maffe manier waarop het christendom
met sex is omgesprongen (verdringen, afkeuren, net doen of het niet bestaat) zijn we nu vergeven van
de opwinding, angst en afkeuring en het verlangen naar geluk geprojecteerd op sex.
De onderdrukking heeft zolang geduurd dat de zaak is gekanteld.
Alles wat onder tafel zat, ligt er nu uitgestald en uitgebuit en uitgebaat bovenop.

In mijn geval lijkt het erop alsof spontaan nadat ik me had uitgespoken, de zuurgraad in de vuilnisbelt in de lagere
regionen (de onderste chacra’s, zeg maar), het werk van de afbraakbacterien mogelijk maakte.
Een proces dat nog wel een tijdje kan duren.

Nog een oud stukje tekst ter afsluiting:
De laatste tijd ben ik heel veel bezig met te onderzoeken wat er zoal al bekend is over trauma en het oplossen ervan.
En vooral op zoek naar antwoorden op de vraag waarom wij mensen onszelf zo boycotten.
Afijn, dan komen onze drie hersennivoos langs, het reptielenbrein (instinctief), het zoogdierenbrein (emotioneel) en het menselijk brein (rationeel).
Vanmorgen had ik opeens een helder beeld. Als je trauma vergelijkt met een splinter krijg je dit:
Als een splinter door onze huid dringt, weten we instinctief dat die er zo snel mogelijk weer uit moet, geen twijfel mogelijk.
Ook al is totaal duidelijk dat de verwijdering van die splinter weer pijn zal doen.
Ongrijpbare mentale verwondingen die we vaak in eerste instantie wegstoppen door in de doodligstand te gaan (freeze) zien we vaak
pas na lange tijd weer onder ogen. Heel vaak noodgedwongen, omdat we allerlei klachten hebben ontwikkelt om de aandacht van die
oude wonden af te leiden.
Het rationele brein, onze intelligentie, keert zich dan tegen ons instinctieve weten.
Ach, laat maar zitten, als je het eruit haalt doet het weer zeer. Dat klopt,
maar de prijs van een niet verwijderde splinter is dat het gaat zweren.

Ik moet gaan afsluiten.
Vanmorgen schreef ik aan iemand:
Ik ben een moeilijk project richting mijn familie aan het afronden vandaag.
Dat stuk gaat ongeveer eindigen met: “En het moest vandaag af, want ik
hoor mezelf al weken zeggen dat ik een nieuw leven ga beginnen.
Om precies te zijn, ik ga een Gewijde Reis ondernemen en de Gids heet Ayahuasca.”

En zo is het.

Groet,

hans