Kabar Angin en Sindhu

Alweer een boek met Indonesie als ‘omgeving’ uit.
Alweer een uit de boekenkast van het Shanti Cafe.
En alweer bezig met een vierde, ook weer ‘Indonesie’ en alweer van Hella Haasse.
Ditmaal haar debuut en tevens boekenweekgeschenk van 1948. Oeroeg.
Een gewaagd boek voor die tijd, lijkt me.
Een zoektochtje waard voor de geinteresseerde.
Ik geef weer een stukje tekst uit het boek dat ik net uit heb,
Mevrouw mijn moeder van Yvonne Keuls.
Citaat:
“Mijn moeder was drienenhalf jaar toen ze met haar jongere zusje in een weeshuis terechtkwam. In de doos zat een foto van twee kinderen met kaalgeschoren luizenkopjes en grote ogen, die donker naar het vogeltje staren. Kinderen die een leven met zich meedragen en nooit geknuffeld worden. Ze zeggen dat zulke kinderen niet in staat zijn om later hun eigen kinderen te knuffelen of op een andere wijze liefde te geven. Maar dat klopt niet, mijn moeder deed niet anders.
Misschien was ik vijf. Ze trok me op schoot, sloeg haar beide armen om me heen en legde haar wang tegen de zijkant van mijn gezicht. Daarna begon ze te neuriën, zodat het door mijn hoofd heen zoemde en het binnen in mijn neus ging trillen. Het was een kriebelig gevoel, dat ik bijna niet kon verdragen. Toch hield ik mijn gezicht tegen haar aan, ik wilde het net zolang volhouden tot er in mijn hoofd iets kapot sprong. Toen ik dat tegen haar zei moest ze lachen. Ze neuriede nog harder en legde haar hand op mijn voorhoofd. Ik pakte haar elleboog – misschien legde ze mijn hand op haar elleboog – en voelde daarin de trillingen die van haar hand kwamen, die van mijn voorhoofd kwamen, die van binnen in mijn neus kwamen in ineens wist ik dat we nu samen trilden. Dat we allebei op precies hetzelfde moment hetzelfde voelden. Ik was mijn moeder. Mijn moeder was ik. ‘Mammie!’ riep ik, maar ik kon het niet uitleggen. ‘Stil’ zei ze, want ze had me begrepen. ‘Niks zeggen, nou zijn we samen ik…’

Gistermiddag met Kumar gesproken, Kumar van Shanti Travels en van het Shanti kinderproject.
Na ons gesprek ging hij Sindhu halen, het meisje dat ik twee jaar geleden ontmoette in de tuin van Ramanashram en waarvoor ik sinds vorig jaar via het Shanti Children Project bijdraag aan de schoolkosten. Even later kwamen ze aanlopen. Zij, grote grijns en oranje strikken in, liep stralend op me af en we onhelsden elkaar als oude geliefden.
Ze is inmiddels elf jaar oud en naar de locale openbare highschool. Kumar vertelde dat toen hij kwam aanlopen, zij vroeg ‘Is hij er?’. Ze wist het, ze had over me gedroomd had ze gezegd. Later, toen we samen nog wat zaten, vroeg ze ‘Your mothers name?’ ‘Ina’, zei ik. ‘Your mother dancing in Ramanashram’ zei ze toen.
‘In your dream, vroeg ik. Yes, zei ze.
Later moeten de fotoos maar de rest van het verhaal vertellen.

Hier alvast eentje, ik heb hier een 16 gb usb stick gekocht en net mijn fotoos tot nu toe daarop gezet, zodat ik vandaar naar de webhost kan uploaden, nodig voor verschijning hier:

Print Friendly, PDF & Email
This entry was posted in mijn weblog and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Are you a robot ? * Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.