Zwamdraden

Ook in Nederland vliegt de tijd. Het is alweer een week geleden dat ik in de taxi stapte die me van Tiruvanammalai naar het vliegveld in Chennai zou brengen.Het was knap hoe de chauffeur zijn weg vond uit de enorme drukte die er al was vanwege de pradakshina, de omloop om Arunachala die elke maand bij volle maan honderduizenden pelgrims trekt. Ik zag een paar dagen voor vertrek zelfs een man die, begeleid door twee andere mannen, waarvan er een het verkeer regelde en de ander minitieus en liefdevol bij elke ‘rol’ het zand van zijn lichaam veegde, bezig was aan een rollend rondje om de berg. Goed, ik miste mijn aansluitende vlucht in Frankfurt wegens de weersomstandigheden, alwaar ik dus uren de tijd had om rond te hangen. Daar heb ik besloten dat ik nu officieeel ‘retired’ ben. Na een tot verwarring leidende poging op een formulier naar waarheid uit te leggen dat ik ook nog een B&B run, heb ik maar besloten overal retired in te vullen. Kennelijk een geaccepteerde categorie. Dus daar liep ik dan, beetje te wachten en, want gepensioneerd toch, soms zo langzaam slenterend dat ik bijna omviel af en toe. Ook toen nog weer een restant van dat gevoel dat er mijn hele leven is geweest: schuldgevoel in de vorm van de gedachte ‘je zou nu ook iets nuttigs kunnen doen’. Zoals ik laatst tegen iemand zei: Schuldgevoel is niet iets dat je in één keer met wortel en tak kunt uitroeien, het is nog erger dan een veelkoppig monster, het is meer een soort schimmel met onwijs veel met je systeem verkleefde zwamdraden. Als je, zoals in mijn geval, er op uit bent het schuldgevoel tot in zijn haarvaten te doorgronden, heb je een hobby voor het leven.

Maar goed, sind mijn terugkeer in Holland heb ik de warmste 29 januari ooit meegemaakt en is het hier bijna twintig graden warmer dan twee weken geleden.  Ik geniet volop. Naar de in Tiru achtergebleven bejaarden schreef ik:

Dag lieve mannen,
Ja, het weer is weer genieten hier,het dooit en het was harde wind vannacht.Ik moet zo even met mijn vriendinnetje een rondje grachtengordel met ‘t autootje, dus dit moet even snel.
Het was weer fantastisch om daar te zijn.
En ik ben zo blij, in contrast, om weer hier te zijn. Wat een voorrecht om in Amsterdam Holland te mogen wonen.Ah, het Hollandse Licht, zo mooi. Zo mooi.
Hug van jullie lyrische
hans
Vanmiddag voor het eerst weer zelf gasten binnengelaten. Laatst al naar een concert van, hoe Hollands, Het Nederlands Blazersensemble geweest. Het was een concert in het kader van de Flamenco Biennale. De Hollandse blazers samen met een vurige Spaanse zangeres,
watch?feature=player_embedded&v=EAvWZxo0gAM#!
Er zullen nog wel een paar stukjes over India langzaam komen naijlen.
Feit is: ik ben weer thuis.