Een par dagen geleden al heb ik een scheikundeproef opgezocht.
Dat was nadat ik me gerealiseerd had, dat alleen al het idee dat ik dingen die ik meemaak en vooral dingen die ik denk te begrijpen onder woorden wil brengen, een gevoel van urgentie in mijn leven veroorzaakt. Een soort van vage haast, die een soort van ongrijpbare onrust met zich meebrengt.
Ook zo’n ontdekking wil je dan natuurlijk weer in woorden vatten. Een van de beelden die deze poging, bij het denken daarover, opriep was het beeld van zelfrijzend bakmeel.
Je ziet een knipoog, en voor je het weet is er een proces in de schrijfkamer daarboven aan de gang die een week kan aanhouden. En tegen die tijd zijn er alweer vijfhonderduizend andere knipogende gebeurtenissen langsgekomen. Enzovoort, enzoverder. En dan is er natuurlijk ook het idee dat de knipoog onder woorden gebracht moet worden op bovenmodale wijze, van betekenis voor de soort mens, in het bijzonder de ondersoort homo sapiens sapiens, waarvan momenteel zo’n 7 miljard exemplaren voorhanden zijn.
Via het zelfrijzend bakmeel kwam al snel de herinnering boven aan een van de meer spectaculaire scheikundeproefjes die ik vroeger heb gedaan. (Scheikunde was mijn hobby, ik had van alles in de schuur staan, een paar stoere voorbeelden: kwik, kalium, natrium, witte fosfor, rode fosfor). Er was die fel oranje kristallijne stof die als je het aanstak voor je ogen veranderde in een veelvoudige hoeveelheid van een dofgroene wollige stof.
Volgens wiki is die oranje stof nogal eng.
Hier een mooi voorbeeld van de proef op youtube:
http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=jowikn6tsyY&feature=endscreen
Kortom, ik neig ertoe dit blog meer te gaan beschouwen als een publiek dagboek.
Ik vind het leuk om te schrijven en vind het ook leuk dat wie dat wil kan meelezen.
