Laatst reageerde ik met een stukje op de gruwelijke afslachting van een deel van de redactie van dat blad in Parijs met ook nog een ruime collateral damage.
https://hansvandergugten.nl/?p=3952
Van een van de reacties daarop werd ik ietwat stil.
Ik wist niets beter te doen dan dit: https://hansvandergugten.nl/?p=3967
Ik zet voor mijzelf even op een rijtje hoe het verder ging. Ik anonimizeer de schrijver tot Ab.
Eerst nogeens het betreffende stukje:
En wat maakt dat je van de miljoenen dagelijkse voorvallen juist dit kiest?
Het wordt niet duidelijk hoe jij hierin staat.
Ikzelf denk al jaren niet meer in termen van ‘boze moslims’, voor mij is dat een irrelevant detail.
Ik zie verwarde mensen die elkaar te lijf gaan, omdat ze niet begrijpen hoe de wereld in elkaar steekt.
En dat doet inderdaad pijn en het enige antwoord hierop is self-enquiry, niet enquiry of the outside world, zoals ik jou nu meen te zien doen, maar enquiry of the inside world.
Ik blijf het zeer moeilijk vinden om jou te begrijpen.
De aannames die je maakt omtrent de aard van je publiek blijken niet op mij van toepassing.
Misschien zou je daar wat meer rekening kunnen houden.
Maar misschien ook is dat onmogelijk, omdat je mij niet begrijpt.
Ik denk het laatste.
Geeft ook niet, a stone is a stone is a stone.”
==============================
Mijn eerste gevoel was dit:
ik vind je stukje een azijnpisserig zeikstuk waar ik geen inhoudelijke reactie op weet.
Het is volstrekt imaginair en getuigd van een spirituele arrogantie die in geen enkele verhouding staat tot waar je bent. Het doet mij denken aan wat ik laatst schreef: je droomt dat je wakker bent en vandaaruit kan ik me heel goed voorstellen dat je je stukje schreef. Het is één groot ‘zich afzettend tegen’ egoistisch document. Te triest voor woorden.
Met het direct uiten van mijn intuities over waar zo’n uit een ‘mood’ geschreven stuk volgens mij vandaan komt heb ik slechte ervaringen met Ab.
Daarom schreef ik dit:
Je stukje lijkt me geschreven vanuit een onderliggende gedachte of gevoel. Natuurlijk heb ik wel woorden daarbij, maar die bleken laatst nogal in de weg te staan. Het was beter als ik je gewoon zou vragen om eens te kijken of er iets onderliggends meespeelt. Zou je eens willen kijken/voelen/luisteren?
Ab’s antwoord ging aldus:
Inderdaad, mijn stukje is geschreven vanuit een onderliggende gedachte en gevoel.
Dat is zo met alles wat ik schrijf.
Ik zal je met genoegen daarover iets vertellen.
Maar zou je kunnen beginnen met me te vertellen waarom je niet de moeite neemt om
te reageren op wat ik schrijf maar wel op daaronder vermoede gevoelens?
Ik reageerde aldus:
Omdat ik voel dat het geschreven is vanuit een ‘mood’, ben ik meer geinteresseerd in de mood of wat dan ook onder de boodschap.
Want de boodschap is zeg maar ‘distorted’ door die mood.
Als ik mijn intuitieve vermoedens direct uit gaat het steeds mis, dus ik kan beter, heb je me laatst geleerd, in een open vraag daarnaar informeren.
Dus mijn reactie op je stukje is dus wel degelijk mijn reactie op je stukje.
En op je antwoord kan ik dan weer antwoorden met: waarom beantwoord je mijn vraag niet direct, in plaats van iets te zeggen over de onderliggende gedachte en gevoel.
Ik kan je natuurlijk ook wel weer mijn directe reactie geven op je stukje, maar laten we het nog even aanzien.
Ik zal mijn directe reactie in klad zometeen even schrijven.
Dat krijg je desgevraagd.
Een dag later al schreef ik dit er achteraan:
Wellicht als naijlend effect van de hittige dagen ben ik nu zover om zonder je reactie over het onderliggend af te wachten, waarnaar ik nog steeds nieuwsgierig ben, heb ik besloten toch een reactie te schijven op je stukje. Maar dan maar weer eens indierecter dan ooit: ik reageer op de anonieme tekst die ik copieerde in mijn stukje Yin en Yangetje. Dan is het puur een stuk tekstanalyse.Plus mijn associaties, opwellingen en pijnpunten. Ik doe dit alles voor mezelf nietwaar.
Dus daar zit ik dan. Ander internetcafe, andere computer, al een stuk minder ziek dan de afgelopen dagen. En nóg gedisciplineerd bezig met het doorgronden van de intermenselijke communicatie. We laten er het voor mij zo bekende NLP Metamodel maar op los.
voor mij is dat gesneden koek, zoals dat heet. Ik ga niet steeds alles ook op metanivo benoemen. Teveel werk voor deze context.
Daar gaat ie:
Zin 1.
En wat maakt dat je van de miljoenen dagelijkse voorvallen juist dit kiest?
Miljoenen voorvallen? Hier doe je de wereld toch zeer tekort. Zelfs met zeer grove waarnemingszintuigen beloopt het aantal voorvallen per dag toch minstens in de honderden triljarden zeker.
Oftewel er is hier een suggestieve werking bedoeld die het ietwat belachelijk zoniet verdacht maakt dat ik reageer op het de wereld beheersende nieuwsfeit.
De suggestie is dat dit zonder gedegen uitleg slaat als kut op dirk.
En de gevoelde verwachting is dat dit je voor Ab wel van heel goeden huize moet komen om met mijn gedrag weg te komen. En ook dat het er in het model van de wereld van Ab allemaal heel anders uitziet.
Zin 2.
Het wordt niet duidelijk hoe jij hierin staat.
In mijn model van de wereld moet je stekeblind zijn om dat niet duidelijk te kunnen waarnemen.
Iets met vrijheid van menigsuiting misschien?
De verwarring van plaatjes en God?
Zin 3.
Ikzelf denk al jaren niet meer in termen van ‘boze moslims’, voor mij is dat een irrelevant detail.
De suggestie is weer duidelijk in de taalconstrucite ingebed: mijn gedrag is vergeleken met het denken van Ab, met de wereld gezien door het model van de wereld van Ab, hopeloos niet meer van deze tijd.
Opmerking van mijzelf: ik denk niet in termen van ‘boze moslims”. Ik neem heel veel boze moslims waar en weet tamelijk veel van het hoe en wat van het ontstaan ervan.
Het is ook gesuggereerd dat Ab vroeger zelf dacht in termen van ‘boze moslims’, maar daar jaren geleden mee is gestopt. Wat het dan ook was, denken in termen van ‘boze moslims’.
Zin 4.
Ik zie verwarde mensen die elkaar te lijf gaan, omdat ze niet begrijpen hoe de wereld in elkaar steekt.
De suggestie is dat jij wel weet hoe de wereld in elkaar steekt.
En ik zie totaal niet het verschil tussen ‘verwarde mensen die elkaar te lijf gaan’ en bijvoorbeeld boze mensen die anderen te lijf gaan.
Waarom dat verwarrende ‘verwarde mensen’ en dedain doen over mij die zooo jaren tachtig “denkt in termen van ‘boze moslims'”
Zin 5.
En dat doet inderdaad pijn en het enige antwoord hierop is self-enquiry, niet enquiry of the outside world, zoals ik jou nu meen te zien doen, maar enquiry of the inside world.
Over dat dat pijn doet zijn we het eens.
Dat het enige antwoord hierop self-inquiry is, lijkt me godgeklaagde onzin.
Je ogen uit je kop janken lijkt me een uiterst menselijke reactie.
(Een van de andere reacties die ik ontving getuigt daarvan).
Het onderscheid tussen de uiterlijke wereld en de innerlijke wereld is de wereld binnen en buiten het lichaam?
Met de ogen open of dicht?
Ik ga maar weer eens stoppen, Ab vind mijn precisie toch vrijwel altijd bestaan uit irrelevante details, zoiets als het denken in ‘boze moslims’.
No matter wie ik citeer, al was het god zelf, of de erkende grootheden onder Zijn vertegenwoordigers op aard, in het model van de wereld van Ab is alles naar wens een minor detail.
Escapisme geprojecteerd op …., ja op wat eigenlijk?
Het schiet me opeens te binnen dat in mijn eerste gedachten over het stukje van Ab, naar aanleiding van zijn verwijt dat ik geen rekening houd met hem als lezer (het verontwaardigde kind, dacht ik), hem abonnement te adviseren op de Libelle. Die gedachte liep dood in mijn hoofd omdat ik een voorbeeld weet dat ook het rekening houden met de lezer kan leiden tot iets moois. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Voor een andere keer wellicht.
je kunt je tanden niet stuk bijten op
gebakken lucht