Lieve imaginaire vriendin (M/V/?),
Ik heb je net bedacht, dus ik weet hoegenaamd niets van je.
Je bent zo leeg nog als het Platoonse idee van een idee.
Ik heb besloten mijn blogs voortaan aan jou te richten, voor zolang als het duurt.
Voel je vrij mee te lezen.
Er is iets net over de top en ik ben benieuwd wat er aan de andere kant te beleven valt.
Hoe dat zo?
De aard van mijn blogs schrijven is aan het veranderen. Het was al ingezakt om duistere redenen, maar onlangs schreef ik het volgende op, in een email aan iemand die ik om raad vroeg, pas twee dagen geleden zie ik nu, het lijkt nu al iets uit een ver verleden:
Hoi lieve echte Mia,
Ik schrijf even zonder nadenken aan je wat ik net opschreef.
Het geeft even aan waar ik zo’n beetje zit en bevat een vraag.
Wellicht is er iets dat in je opkomt als antwoord.
Daar gaat ie.
(Ik laat Jan meelezen, voor, nou ja, daarom, geheimhoudingsallergie zeg maar).
Vanmorgen, ma 16 juli ’18, werd ik om kwart voor 7 doorzweet wakker** na 3 en een half uur slapen.
Met de gedachte aan Mia te vragen: “hoe doe je dat, werken aan je bevroren stuk?”
Ik lig nog wat na te sudderen, probeer nog te slapen, maar de associatiestroom doet wat de naam al zegt: die stroomt.
Antwoorden uit mijzelf op die vraag komen langs:
*borstvoeding. (met herinneringen aan genereus aangeboden borstvoeding, 40 jaar geleden tijdens de rebirthtraining in de hot tub.
#zuigfles/baby bottle. Met herinneringen aan Takuram? Die op advies van Herakhan Baba een jaar met een zuigfles en een deken om rondliep.
*Duimzuigend in een hoekje zitten.
En ik word, nee ben, klaarwakker. Ik ga maar thee zetten en even M. mailen.
Wellicht weet ze iets konkreet nuttigs.
Ook komt de gedachte langs een imaginaire vriendin te scheppen. (Ik moet huilen nu ik dit typ).
“Dearest Imaginary Girlfriend, I just made you up.”
Ik moet aan de slag,
Straks, van 9 tot 10, hindiles.
Liefs,
hans
Haar antwoord twaalf uur later was bemoedigend, want bevestigde dat ik niet iets belangrijks over het hoofd zag:
Hoi lieve Hans,
Dank je voor je mail.
Werken aan het bevroren stuk, waar je nu contact mee hebt, is denk ik niets anders dan je zelf toestaan dit stuk te voelen en te omarmen. Het er helemaal laten zijn. Als er nog iets tevoorschijn wil komen komt dat vanzelf.
Zoals je al eerder hebt gedaan via de zuigfles, borstvoeding ed. was ook een bevroren stuk uit een andere laag denk ik.
Lieve groet
Mia.
Zo is het maar net.
Wat vanzelf kwam, en wat dus het meeste raakte, was het opkomen van het idee van een Imaginary Girlfriend, een gefantaseerd vriendje of vriendinnetje zeg maar.
Ik associeer dat met meisjes die seksueel misbruikt zijn, (mijn zus schrijft er in haar boek ** zo over: “Gelukkig heb ik in mijn hoofd een vriend, Michael, maar ik noem hem altijd Mike. Hij is mooi, heeft heel zwart haar en ongeveer dezelfde kleur ogen als ik. Hij is er wanneer ik hem nodig heb. Wanneer we samen zijn hebben we goede gesprekken. Hij is erg wijs en erg lief. Ik durf alles tegen hem te zeggen. Hij begrijpt en troost mij altijd. Als ik verdrietig ben zorgt hij ervoor dat ik weer wat vrolijker word.”) en de idee toegepast op mijzelf is geheel nieuw en begint langzaam maar zeker allerlei dingen in een ander perspectief te tonen.
Net googlede ik op fantasievriendje en vind gelijk dit: “Ook komt het soms voor dat een kind met het syndroom van Asperger een gefantaseerd vriendje creëert, in een eigen fantasiewereld of in de echte wereld.”
Op een of andere manier heb ik mijzelf altijd gedwongen, kennelijk, om zulke fantasieën van mij af te houden. In mijn hang naar zekerheid mij aan de zogenaamde werkelijkheid vastklampend, met een nadruk op zogenaamde feiten en rationaliteit en rechtvaardigheid.
Ik zocht intussen even het woord fantasieën op in google, (om de spelling te checken en om een versie op te halen met de trema, want die kan ik niet typen op mijn toetsenbord), en terwijl ik de voorgaande zin schreef dacht ik er in een flits aan dat het hoofdstuk ‘prikkelplaatjes’ ook deel uitmaakt van mijn zogenaamde feiten en rationaliteiten kabinet, maar dat dat in feite op fantasie gebaseerde maar wel geacteerde realiteit is.
[Wat past er toch altijd weer oneindig veel in een nanoseconde].
En wat zien ik? You can do this at home. Je googled op fantasieën en je krijgt een hele pagina googleresultaten die gaan over?? Ik had het kunnen weten, maar was er niet op bedacht. Ik pluk er een paar voorbeelden uit. Hoewel. Nee, kijk desgewenst zelf maar even: https://www.google.com/search?q=fantasieeen&ie=utf-8&oe=utf-8&client=firefox-b-ab
Inmiddels is er een hele stroom van associaties en herschikkingen over mijn schrijven langsgekomen. Ik heb min of meer ontdekt dat altijd maar schrijven over wat er in mij omgaat een soort opgelegde openbare dagboekschrijverij is.
Het moest tamelijk dwangmatig altijd een lezer of getuige hebben buiten mij.
Allemaal begrijpelijke zaken, begrijpelijk zeker voor mijzelf. En daar gaat het om, in eerste instantie. Maar ongemerkt zat er ook een tamelijk ingewikkeld en oud patroon in weggemoffeld. Een soort dubbele afhankelijkheid van anderen die in de psychologie bekend staat als double bind. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dubbele_binding_(communicatie)
Schiet mij nu te binnen dat ik het opheffen van die dubbele binding heel lang als een soort utopie koesterde: ooit zal ik het mijn ouders kunnen uitleggen!!
Dat was de drijfveer achter mijn filosofie studeren.
Ooit, decennia geleden, vroeg een therapeut mij opeens , toen ik hem over dit streven vertelde, wat ik hen dan wel wilde uitleggen?
Ik viel stil, totaal stil, zakte in een diepe aan verbijstering grenzende verbazing en constateerde hardop: ik heb eerlijk gezegd geen idee.
Ik schreef drie dagen geleden ook iets over mijn blogs schrijverij. Momentje, even opzoeken:
Dankjewel Jan en Alleman/vrouw,
Wellicht schrijf ik nog een blog over gister,
maar het leven haalt mij een beetje in qua schrijven.
(Er zitten blogs in mijn hoofd over dingen van ruim voor India afgelopen winter, dus november/december zeg maar.
Voor nu is het thema van afgelopen week voor mij wel briljant weergegeven in de Sigmund cartoon die ik afgelopen donderdag in de Volkskrant zag.
Wacht, ik jat hem even. :—)
https://images2.persgroep.net/rcs/wJ32NQoZBk2szZXlwd6zdo9OWC4/diocontent/128079265/_fitwidth/1240?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.9
Hug voor u allen.
hans
Er zitten onder meer nog verhalen in mijn hoofd over mijn ervaringen in een weekend gaytantra, over mijn kennismaking met Massagedans, en over mijn tijd in India; daar heb ik min of meer al besloten dat ik ermee ophoud satsang- en anderszins- leraren nog bij naam te noemen als ik me kritisch uit over wat ik observeer in die wereld. In dat kader heeft zich in mijn hoofd een nieuwe rubriek ontwikkeld, die De après-satsang koffietafel zou kunnen heten.
Voorts nog een verslag van een heftige ontdekking tijdens de laatste Tao Zomertraining.
En een verslag van wat er werd onthult tijdens de afgelopen zaterdag met lichaamswerk en ayahuasca. Oiwawoi.
Voortaan schrijf ik dat dus aan jou, lieve imaginaire vriendin.
Zo handhaaf ik de openheid over wat er in mij omgaat.
Maar hoef ik niet meer te proberen het zo te verwoorden dat zelfs mijn moeder zaliger het had kunnen snappen. Niemand hoeft het te snappen. En jij snapt het sowieso, want jij bent natuurlijk geschapen naar mijn beeld, dus net zo slim en complex en van de hak op de takkerig als ik.
Doet me denken aan de andere helft van mijn potentiële lezers in de zogenaamde echte wereld.
Ik dwong mijzelf altijd om ook in het Nederlands te schrijven, of zelfs hele stukken uit het Engels in het Nederlands te vertalen, meestal ten behoeve van mijn zus of voor vriend Jan uit De Kop van Noord-Holland. Allebei vinden ze mijn stukken vaak te lang en te ingewikkeld. Heel af en toe is er eens iemand die blij is met wat ik schreef.
Ikzelf ben altijd blij met wat ik schrijf en voortaan schrijven aan jou, de door mijzelf in het leven geroepen Imaginaire Girlfriend (m/f/?), lijkt mij een stuk meer ontspannen dan schrijven met het opgelegde idee dat het begrijpelijk en potentieel nuttig moet zijn voor anderen.
Als dat af en toe eens gebeurt is dat mooi meegenomen.
Maar de extra inspanning die ik steeds verrichtte zet ik overboord.
Het kwam voort uit de bescherming van een bevroren stuk in mij (Ja, zo zeg je dat, sorry), een stuk dat afgelopen maand opeens aan de oppervlakte verscheen.
Maar daarover een andere keer.
Thanks for listening.
Next one in English for a change?
=============================================================
**Bij het doorzweet wakker worden heb ik een plaatje, bedenk ik nu, ik nam een foto van mijn pyama-T-shirt dat ik over de tv had gehangen. Even uit mijn telefoon toveren.
NB. illustratie “Over de top” van het web geplukt, afkomstig van NRC.
**Het boek van mijn zus: bol.com/nl/nl/p/als-je-de-woorden-weet
