Mijn verslag van een dag met verbonden ademen, emotioneel lichaamswerk en daime.
Medereizigers,
Goed, daar gaat ie dan.
Toen ik naar de procesdag kwam had ik een lichte vorm van bronchitis gaande.
En in de loop van die dag werd ik verkouden.
Ben behoorlijk ziek geweest en nu aan de beterende hand.
Ik ga een uurtje typen, kijken wat ik nog onder woorden krijg van weer een bijzondere dag.
Het wordt een heel verhaal, en ik ga ook een paar dingen zeggen over wat me steeds weer overkomt en hoe ik daarover nadenk. Of zoiets.
Misschien maak ik er wel een blog van.
De dag bestond voor mij duidelijk uit vijf gedeelten.
1. Na een lichte dosis daime het verbonden ademen gecombineerd met emotioneel lichaamswerk.
2. De volle dosis daime.
3. De dosis om het af te leren, dit keer op eigen verzoek een beetje.
4. Zingen, viering en sharing.
5. Afsluitende maaltijd.
1. Zangles en emotioneel lichaamswerk.
Het verbonden ademen gecombineerd met emotioneel lichaamswerk is altijd iets waar ik een beetje tegenaan hik.
Maar ik deed weer braaf mee. En al snel kwam een herinnering bij me boven aan de laatste les Voice Yoga die ik de dag ervoor had over Skype.
(Teacher in Auroville, ik in amsterdam).
Terzijde: ik heb mijn hele leven een soort blokkade op mijn stem gehad, ik heb bijvoorbeeld jarenlang bij de Santo Daime geweigerd mee te zingen.
En pas in januari 2018 ging mijn stem open tijden een ontmoeting met Voice Yoga in India.
(Een verslag hiervan, van die blokkade vooral zit in deze blog: https://hansvandergugten.nl/?p=5055).
Afijn , afgelopen voorjaar kwam ik weer een voice yoga lerares tegen, ditmaal in Auroville en direct gevolg daarvan was mijn vijfde voice yoga les via Skype afgelopen vrijdag.
De herinnering die boven kwam was de schok die door me heen ging toen de yoga juf wat overdreven mijn mimiek nadeed bij het maken van de klank A.
Ik keek opeens in een woest verwrongen en gepijnigd gelaat. En ik zei jeetje, ik vind je reuze aardig maar niet meer als je mij spiegelt zoals je net deed.
Ze vertelde dat de A klank bij de meeste mensen de moeilijkste is om in totale ontspanning te maken.
Daar zit de kramp in van ons ingehouden protest tegen de wereld, AAAAAAAAAAHHHHHHHHGGGRRR.
Kortom, ik ben lang en diep verbonden gaan ademen en ben toen, voor zover dat ging met mijn schorre bronchitis stem, de A klank gaan maken.
Daar kwam eerst wat persoonlijk leed uit, zeg maar. Maar toen ben ik overgeschakeld op het pogen die klank vanuit ontspanning voort te brengen.
En langzaam maar zeker kwam er leed uit dat niet van mij was, dat groter was dan ik, en dat in mij kon oplossen door mijn streven steeds de ontspanning te zoeken.
Jeetje, dat klinkt heel erg als een doen. En dat was het ook. Maar ook niet.
Dat duurde zo een tijdje en op een gegeven moment ebde alles als vanzelf weg en trof ik mijzelf zo blij open en energie uitstralend aan dat ik tegen iemand die langs kwam zei het
lijkt wel of ik stoned ben. En direct daarop herkende ik dat ik, toen al, doorstraald werd door het licht dat de daime brengt.
Het voelde rond.
Ik had zo geheel tevreden naar huis gekund.
Maar we begonnen pas.
2. Een dosis daime.
Ik heb een periode van maanden intensief proceswerk met mezelf, op mezelf, alleen dus, achter de rug.
Dit met behulp van een ander plantmedicijn, rapé genaamd.
Ik leerde dit vorig jaar kennen doordat een Braziliaanse padrinho er mee werkte.
(Zie voor verslag, of alleen al voor de prachtige groepsfoto, deze blog: https://hansvandergugten.nl/?p=4974).
Na de dosis daime en zeg maar het inzingen begon de werking van de daime zich te doen gelden. Alles kreeg regenboogkleuren aan de randen en de wereld werd energetisch beweeglijk.
Er kwam een sterke energiewolk in en door het lichaam die behoorlijk hefitg was. Ik volgde de neiging, een neiging die voor mij een bekende is, om mijn ogen te sluiten en me te focussen op de innerlijke gewaarwordingen. En opeens kreeg ik de ingeving me deze keer eens niet te laten leiden, te laten afleiden misschien wel, door het mentale vuurwerk.
Ik besloot een poging te wagen om in de halve lotus te blijven zitten met zoveel mogelijk mijn ogen open.
Maar met de focus op, de aandacht bij, de lichamelijke gewaarwording.
Af en toe nam ik natuurlijk wel een kijkje achter de oogleden. Ook om het verschil te ervaren en te onderzoeken.
Ik had na afloop het gevoel dat ik een boek zou kunnen volschrijven over wat ik allemaal gezien en begrepen had.
Nu, een paar dagen later pas eraan toe om te schrijven, is duidelijk dat dat niet meer gaat lukken.
En het is ook niet nodig. Als ik de essentie maar te pakken krijg. Dat ga ik schrijfstotterend proberen.
Ik weet nog wel dat ik vlak erna bedacht hoe ik hierover iets zou kunnen delen na afloop in de kring.
En kwam toen op een zin die mij verraste vanwege de perspectief erin: mij werd door de ‘spirit van de plant’ uitgelegd hoe de kosmos eruit ziet, hoe het werkt, van mij uit gezien.
Dat trof mij als een mooie beperking. Een soort mildheid klonk er voor mij in door.
Ik zag op een gegeven moment voor mij, in full colour and in 3D, wat zich aan mij voordeed in full colour and in 3D.
Een soort voortdurende continue stroom van binnen naar buiten, vanuit een midden dat geen midden was, een beweging die niet bewoog, waargenomen door een weten dat nog geen weten is.
Kortom, ik zag dat wat we onze ervaring noemen niet meer onze ervaring is, maar een weergave ervan. een weergave van iets dat zich niet laat weergeven.
En het idiote is, als je dit proces van weten dat je waarneemt on-middelijk waarneemt is het op zich weer een nog niet geweten ervaring.
En daarmee ongrijpbaar.
Wat ik nu heb opgeschreven raakt aan waarover ik zo geraakt en enthousiast was, en tegelijk lijkt het schrijfstotterende onzin.
En het is maar een fractie van wat er toen allemaal is langsgekomen.
Ik was ruim voor de anderen zover waren geheel helder en verfrist en aangenaam door en door verlicht door de geest van de daime.
En heb daardoor geruime tijd lekker zitten freewheelen, kijkend naar wat ik zag, energetisch soms wat energetisch ontspanningbrengend meebewegend met wat er om mij heen
gebeurde. Kortom, alles was weer eens geheel okay.
Maar toen dacht ik terug aan de eerdere sessie. Aan het eind waarvan alles ook geheel okay was.
Maar waar ik de gedachte had gehad dat hoewel in wezen het altijd okay is, er bij mij altijd een onderlaag van droefheid aanwezig is.
Het verdriet van de hele wereld is dat.
En op een of andere manier ben ik daarmee altijd enigszins verbonden.
En dat legt als het ware een domper over ‘de verlichte vreugde’.
Die gedachte bracht bij mij persoonlijk verdriet omhoog.
En dan wil ik, heel even maar, maar toch, een ander leven, met veel enthousiast publiek en veel applaus.
Maar ja, ik heb nogal eens kritiek op dit of dat en deze en gene, en zoals iemand vandaag nog op mijn facebookpagina schreef: ‘Je kunt niet verwachten dat je als criticaster applaus krijgt.’
Ik mag, je moet toch wat, stiekum, en niet eens echt stiekum, graag een beetje dwepen met de gedachte dat ik ergens in mijn genen verwant ben aan een oeroude Bodhisattva.
Aan een idee dus. Maar het idee hangt me een beetje aan. Ik heb een blog die is getiteld Bodhi Sattva Ki Jai ! (https://hansvandergugten.nl/?p=4833).
En de mind, de geest, gaat er best van in de war: als alles okay is, waarom is het dan niet okay dat er zoveel leed is in de wereld?
En als alles okay is, waarom is het dan niet 100 % okay als voor mij alles, tijdelijk verhevigd, okay is?
En zo kun je, kan ik, kon en ging ik, nog vele rondjes. En het gebeurt mij regelmatig aan het eind van zo’n prachtige sessie.
Alles is okay en ik merk dat ik sputter op het afsluitende gedans. Ik beleef dat als een soort vieren van dat alles okay is. Maar als alles okay is, hoezo moet je dat dan vieren?
Zie je, dit is weer zo’n rondje. Maar het is een heftige.
Ik doe in eerste instantie niet mee met dat gedans, dan doe ik het een poosje met tegenzin, dan krijg ik er even lol in en dan haak ik weer af.
Het blijft een gevoel van verraad oproepen, er is nog leed in de wereld. En dan heb ik het goed.
En dan zou ik dat over the top ook nog eens gaan vieren?!
Elke viering is vals, hoorde ik mijzelf zeggen tijdens punt 5, de afsluitende maaltijd. Heftig spul hoor, zoals die te sterke snoepjes, u weet wel.
Toen tot me doordrong dat er nog een keer daime zou worden geschonken kreeg ik weer een bekend dilemma.: als alles al okay is, waarom dan nog daime nemen?
Het voelt dan even bijna als blasfemie.
Ook was duidelijk dat de beslissing aan mijzelf was, en ik besloot na enig aarzelen en in droef geëmotioneerde toestand nog een klein beetje te nemen.
En aldus geschiedde.
3. Een kleine dosis daime dus, die ik net kon binnen houden.
Met plezier weer meegezongen met het inzingen en een plezierige sessie gehad, met nog wat aanvullende lessen voortbordurend op de vorige sessie.
Ik kan me daarvan nu weinig meer voor de geest halen.
Maar opeens herinner ik mij weer dat tijdens de vorige dosis ik allemaal dingen uitgelegd kreeg en dat dat op een gegeven moment gebeurde op felgekleurde Powerpoint-presentatie schermen met grote teksten in gouden letters. En ik weet dat ik erom moest grinniken want ik besefte me op dat moment dat dit iets te maken moest hebben met een opmerking die ik een paar dagen ervoor had gemaakt over een cabaretje waarin de Powerpoint-presentatie op de hak werd genomen.
4. Zingen, vieren en sharing. De al beschreven gemengde-gevoelens-fase van zingen en dansen ter afsluiting werd afgerond met voor iedereen de kans over de eigen ervaring te vertellen.
Altijd weer geheel verrassend om te horen wat anderen hebben ervaren. Op dit moment totaal vergeten wat ik ook alweer heb gedeeld.
5. Afsluitende maaltijd. Zoals meestal ziet het eten er eerst te mooi uit om op te eten en moet ik ook nog niet aan eten denken. Maar, goed voorbeeld doet goed volgen en langzaam maar zeker begin ik ook wat hapjes bij elkaar te scharrelen.
What a day!
hans
